Uzun Çorap Pippi - One Piece / Çocukluk Üzerine

Her ne kadar Sineklerin Tanrısı çocukluğun saflığı hakkındaki hayallerimi yıkan bazı anıları canlandırsa da bende hep çocuk kalmak isterdim. Hayat garip. Küçükken ciddiye alınmıyorsun ve sırf sesini duyurabilmek için büyük olmak istiyorsun. Büyüklere hayranlık duyuyor onların elbiselerini giyiyor, onlar gibi davranmaya çalışıyorsun. Ama büyüdüğünde sorumluluklar yükleniyor sırtına ve bıkmaya başlıyorsun. Şarkıda da dediği gibi hayat büyürken çok berbat. Hep çocuk kalsaydım diyorsun. Geri dönüp tekrar tekrar yaşamak istiyorsun o günleri ama geçti artık. Çocuksu davranmana bile çok izin verilmiyor bu hayatta ulu orta yaparsan çocukluklar kaşlar kalkıyor, alaycı ya da onaylamayan bakışlar üzerinize dikiliyor. Yavaş yavaş yapmamayı öğreniyorsunuz. Başka dertleriniz oluyor, unutuyorsunuz çocukluğunuzu. Unutulmamalı anmalı, yeniden hatırlamalı. Hele ki 23 nisan gelirken.

İlk yazımda da bahsettiğim gibi kitaplar çocukluğumun da büyük bölümünü oluşturuyor. Çocuk kitaplığım vardı benim eskiden ama zamanla artık onları da ya kaldırdım ya kütüphanelere dağıttım. Ama hala duranlar var. Geçenlerde "Uzun Çorap Pippi" kitabına rastladım. Özlemle sarıldım ona yeniden karıştırdım sayfalarını. Çizgi filmi hatta filmi yapıldı ama hiçbiri kitabın kendisi kadar eğlenceli olamadı elbette. Astrid Lindgen'in muhteşem hayal gücünün ürünü olan kitapta ailelerinin baskısı altında sürekli dayatılan kurallarla yaşayan tüm çocuklara inat ailesi ya da kendisine bakan hiç kimse olmayan hayatı hep kendi kurallarına göre hayatını çizmiş bir karakter. Eğer yatması gerekiyorsa ya da bunun gibi şeyler Pippi kendisini uyarır bir anne gibi rol yapar önce tatlılıkla sonra sertçe en son kendi kendini döverek. Annesi ölmüş ve melek olmuştur, babası ise iddia ettiğine göre zencilerin kralı, dünyayı gezen bir denizcidir. Hayallerinde yaşatır onları özler elbet ama onlarsız da hayatta kalmanın yolunu bulmuştur. Normallikten fersah fersah uzaktır üstelik. Evini canı istediğinde tek koluyla kaldırıp oradan oraya taşıyabildiği bir at ve şempazesiyle paylaşır. Garip adetleri vardır. Bir yere gittikten sonra geri dönmemek için arka arkaya yürümek gibi. Kendisini garipseyen Tommy ve Anika'ya ise cevabı hazırdır.

"Neden arka arka mı yürüdüm? Serbest bir ülkede yaşamıyoruz mu yoksa? İnsan istediği gibi yürüyemez mi? Ayrıca sana şunu söyleyeyim Mısır'da herkes böyle yürüyor ve kimse bunu garip karşılamıyor."

Mısır'da böyle bir adetin olduğunu bilmiyor muydunuz? Zaten yok. Ama Pippi'nin hayalindeki babanın anılarında öyle ve siz itiraz etseniz de hayallerini bozmanıza izin vermeyecektir. İki kardeşin hayatına bu geri geri yürüme sahnesiyle girer Pippi sonra da sıkı bir dostu olur. Kitapta en çok Pippi'nin icat ettiği bir oyunu sevmiştim. Sokağa çıkmak ve bir hazine arar gibi titizlikle onun bunun bıraktığı eşyaları aramak. Atılmış bir düğme, kapaklar, işe yaramaz gözüken bir çok şey. Sonra da onlarla eğlenir, kendince bir şeyler üretir. Çılgın şeyler. Zamanla kardeşler de onun o çılgınlığına ortak olur doya doya yaşamaya başlarlar çocuğu eğlenirler. Pippi'nin işine burnunu sokan büyükler de olmuyor değildi hani. Ama vay onların haline. Deli kızımız onlara hakettikleri karşılığı verir gönderirdi. O hiç büyümeyecek bir çocuktu. Okuyamıyorsanız en azından izleyin Pippi'nin hikayesini ve ders alın o küçükten. Çocuk olmanın anlamını öğrenin. Sonra varsa çocuğunuz onun çocukluğunu aynı deli dolu yaramazlıkta yaşamasını yaratıcılığını geliştirmesini sağlayın. Sonra durup kendi çocukluğunuzu hatırlayın nasıl yaşadınız, neler geçti başınızdan. Özgür olabildiniz mi, buna izin verdiler mi?

Bir başka deli dolu çocuk tipleme Eiichiro Oda'nın yaratıcı ellerinden çıkan Hasır Şapkalı Luffy (Monkey D. Luffy) almayı kafasına koyduğu Korsanlar Kralı rütbesini ne büyük servet ne de herkesin üstünde bir otorite ve güç için ister. Sadece yaşayacağı maceralar ve en çok da özgürlük için ister. Çünkü kimsenin dokunmadığı tüm kurallardan bağımsız kafasının istediğini yapabilen kişidir korsanlar kralı onun gözünde. Korsanlar kralı olmak için önünde uzun bir yol vardır. Dünyanın sonuna, her şeyin başladığı yere sürmelidir gemisini ve oradaki değerli hazineyi ele geçirmelidir. One Piece'i. Luffy tıpkı Pippi gibi evlere şenlik bir giriş yapar animeye. Bir fıçının içinden fırlayıverir. Luffy dünyayı gezdiği yolculuğa bir kayıkla başlamış türlü olaylarla sonunda fıçıda bulmuştur kendini. Çıkar çıkmaz çılgın halleriyle her şeyi birbirine katar. Bir çok bakımdan Pippi'ye benzetiyorum onu. Pippi gibi Luffy'nin de dünya hakkında kendi uydurup inandığı bir çok şey vardır, yeni şeylere çocuksu bir merakla yaklaşır ve dostları için her şeyi ama her şeyi yapar. Uzun yolculuğunda asla boş durmaz sürekli kendini bir belaya sokmayı becerir. En az kendisi kadar çılgın tayfasıyla birlikte hiç hesapta bile olmadan tüm dünyayı karşısına alır, tiranları bir bir devirir. Kendisini özgürleştirmek için çıktığı yolda insanları özgürleştirir, kalpleri ısıtır. Acı olaylar da gelir başına normal birinin yıkılıp o çocukluğunu kaybedeceği olaylar. Ama beni hayran bırakan şekilde Luffy her zaman doğrulmasını bildi. Sonra yeniden o çocuksu saflığına heyecanına geri döndü. Bence animedeki tüm o güçlerden daha büyüğüdür bu. Çocukluğu, masumiyeti asla kaybetmemek. Onlar hep öyle kalacak. Kalmalı da. Her ikisine de gerçekten imreniyorum.

Bu yazıyı okuyanları çocukluklarını anlatmaya davet ediyorum. Bloglarında olursa mükemmel olur olmazsa buradan yorum olarak da olur. Okuduğu kitapları, izlediği çizgi filmleri, hayatını etkileyen şeyleri anlatsınlar. Benim için değil daha çok kendileri için. Hatırlamaya gerçekten ihtiyacımız var. İnsanlar çocukluklarını hiç unutmasa dünya inanın çok daha güzel bir yer olabilirdi. Buna hala inancım var.